Eğitim sistemi 'Öğrenmeyi öğrenme' ile gelişir

Eğitim dünyasında öğrencileri, öğrenimlerini kaçınılmaz olan 2 farklı pedagojik ve yapısal 'üçleme' doğrultusunda geliştirmek gerekir. İlk üçleme birbirleriyle bağıntılı olan 3 parametreye dayanmaktadır:
-  bilmek
-  olabilmek
-  yapabilmek

Bu üçleme, bilginin, öğrencinin davranışının ve çalışma metodunun ayrılmaz bir bütünün parçası olduğunu gösterir.  
İkinci üçleme çevresel ve sosyal bir üçleme olan başarı üçlemesidir.
Güven ilişkisini temel alan bu üçleme, aşağıda belirtilen üç madde arasındaki ilişkiye dayanır:
-  Aile
-  Okul
-  Çocuk / öğrenci

Aile ve okul öğrencinin temelini oluşturur; birlikte çocuğu / öğrenciyi bu üçgenin zirvesine taşırlar.

Eğitim, birbirini tamamlayan bu 2 üçlemenin birlikte işleyişiyle mümkündür.

Bir çocuğun başarısında her ikisi de olmazsa olmazdır. Bu nedenle bu üçlü ilişkileri pedagojik bir kaygıyla güven ortamında geliştirmek gerekiyor. Bu iki üçleme arasındaki ilişki iyi kurulursa ancak o zaman eğitim dünyasında olumlu değişiklikler meydana gelebilir.

Bu iki üçleme eğitimin temelini oluşturuyor. Bu prensipten yola çıkarak, öğrencilerin çalışma ortamını geliştirmek ve eğitimdeki pedagojik kaliteyi en iyi duruma getirmek için çaba göstermek gerekiyor.

Eğitimciler olarak evrensel bir şekilde başka kültürlere açılarak kendi kültür hazinemizi korumaya ve vatandaşlık eğitimini geliştirmeye çalışıyoruz. Öğrencinin kendi bireysel projesinde rol almasını sağlamak onları üniversite ve profesyonel hayatta gerekli bilgilere hazırlayacaktır.
Nobel ödülü kazanan Georges Chapak ve Gilles de Gennes tarafından da savunulduğu gibi gözlem ve deneye dayalı bilimsel etkinlikleri artırmak önceliklerimiz olmalı. Liseler, 21. yüzyıl teknolojisinin hakim olduğu bir dünyada yaşamaya ve eğitim vermeye hazır olmalıdır.
Öğrencinin demokratik bir bilinç geliştirmesi, aydın, aktif bir vatandaş olması için gerekli deneyimi (bilmek), tutumu (yapabilmek) ve davranışı (olabilmek) kazanmasına katkı sağlayan medeni bir yol inşa edilmeli.

'ÖĞRENMEYİ ÖĞRETME' FELSEFESİ

Eğitimle iç içe geçirdiğim yaklaşık 40 yılın ardından, hangi ülkede olursa olsun, eğitim sistemini geliştirmenin en iyi yolunun öğrencilere “öğrenmeyi öğrenme” imkanı sunmak olduğuna yürekten inanıyorum.

“Yapabilmeye” ve “olabilmeye” dayalı öğrenme şeklinde ne öğrendiğimiz, kadar neyi bildiğimiz de önemlidir. Bir sonuca ulaşma şeklimiz hiç süphesiz bulduğumuz sonuç kadar önemlidir. Montaigne de denemelerinde bu fikirden yola çıkmıştır. Öğrencilerin, bilgi dünyasında mutlulukla büyümeleri ve gelişmeleri için esas olan da budur.
Eğitim sisteminin gelişmesi için, öğretmenlere yaratıcı ve yenilikçi teknik araçlar verilmesi gereklidir. Öğretmenler tüm yaşamları boyunca eğitim almaya devam etmek zorundadırlar. Öğretmenler, öğrencilerin ilgisini daha çok çekmek için her zaman yeniliğe ve keşfetmeye açık olmalıdırlar.

Pedagojik yenilikler öğrenime keyif kattığı gibi aynı zamanda büyük bir titizlik ve özen gerektiriyor.